Het afgelopen weekend mocht ik met Sonja geven: “Overgave aan je ware natuur”. Op een waanzinnige plek, de Hof van Axen, een al lang vertrouwde plek voor mij, met een prachtgroep Sisters, een groot deel zielenmaatjes, hartsvriendinnen.- Hoe veel veiligheid en verbondenheid kun je hebben? Dus heb ik geen reden om mij druk te maken over de zweethut leiden…toch?
Na een superfijne dag met Sonja’s Yoga, vol bewustzijn, klank en aanwezigheid, vol zachte introspectie, voelen ,delen, en buiten werken: loslaten in de natuur met een reuzebeuk in mijn rug en een lading koel mos op mijn hoofd…is mijn hart zacht en warm,… en steken we na het avondeten het heilige vuur aan in de tipi. We gaan er windrichtingen bezingen, intenties delen rond het vuur, tabaczakjes maken voor onze prayers in de zweethut…die dan de nacht mee in gaan en alvast in onze dromen kunnen werken…Het pad word gemaakt….we bereiden ons voor op de reis….
In de cirkel deel ik over mijn vorige nacht: Werd ik om 4 uur sóchtends wakker van het hardnekkige harde geknaag van beesten aan mijn caravan naast de zweethutplek. -Ik had gewild dat het eekhoorntjes zijn, maar waarschijnlijk zijn het gewoon ordinaire ratten, de enige beesten waar deze sjamaan bang voor is (geweest). Ik voel kramp, brandend in mijn samengetrokken hartje. En het idee wat erbij opkomt:” Er moet wel iemand de leiding nemen hoor Gaby!” Wat een trip. Steeds weer die iemand, die het denkt te moeten weten. Ben er moe van…Ik draai de overtuiging om, en voel dat het meer waar is om te zeggen: Niemand moet de leiding nemen!: niet-iemand, maar mijn ware natuur! Dit voelt waar, maar het is nog niet helemaal van mij, niet ingedaald in mijn lijf. Mijn “spirituele ego” heeft het al in kannen in kruiken, die weet het nu wel…Oh, it’s tricky, Sister!!!
Als we dan de tipi uitstappen zegt mijn dierbare vuurvrouw Ariane: kijk, hoe mooi het vuur! En ik zie in de gloeiende kooltjes het Oog van de Tijger.…
Wij gaan in de donkerte van het bosrand op het bankje zitten bij het magische meer achter de hut. Weg warm en ruim hart: Ik zit te puffen van de spanning in mijn hart, weer die brandende knoop…. En nog steeds drukte in mijn hoofd, die het maar wil begrijpen, iets paniekerigs…dat zo graag controle wil. Weer dat Moeten weten van tevoren van hoe het precies gaat lopen, hoe ik daarin moet sturen.…welke informatie waar past in de puzzle: want wat had ik ook al weer voorvoeld en voorzien voor de hut, en van wat er nu leeft en….pffff!...-Wat zou er echt gebeuren als ik de controle volledig kwijt zou zijn?.... Hoe zou het dan zijn? Hoe zou ik dan zijn? -Dan loop ik in mijn blootje als een wilde elf met de hertjes door de bossen. -En hoe is dat? -Ecstatisch!!! Haha! Volkomen vrij…Ik voel het leven in mij kruipen, warm en tintelend, voel ik hoe alles leeft
nu in dit bos, dit magische zandmeer, deze stille nacht… en er komt ruimte in mijn hoofd voor verwondering…alles is precies wat het is, helder duidelijk omlijnd en tegelijk niet echt, niet alleen maar vaste materie, maar ook tegelijkertijd niks, leeg en in potentie zo vol van alles…vibratie…licht. Alles heeft intentie en alles wordt geleid, het is een samenspel. Er is leiding. Niemand, geen afgescheiden entiteit, die iets bepaald. Wel verlangens, impulsen, willen, bewegen…en stil zijn… Mmmm…
En floep, komt die kriebel van de doodsbenauwdheid weer in mijn hart teruggekropen…Balen zeg…. Laagje voor laagje komt aan het licht. Ben benieuwd:Wat zegt de kramp nu? “Ik heb er recht op om te lijden.” Echt waar. Ik sta erop, waag het niet om dat van me af te pakken!-Zo, dat is verrassend! Ariane en ik moeten er heel hard om lachen, rollen bijna van ons bankje het mos in. Het recht om te lijden. Waanzinnig!!!!Ik zie een kruis van licht boven het meer. “Jeder muss sein eigenes Kreuz tragen.”zegt Ariane. Wahahaha, we komen niet meer bij!! Wat een collectieve verankering van het lijden! Ik ben iemand, want ik lijd. -…En dan wordt zichtbaar dat dit is hoe IK begint…Ik was een baby, we beginnen allemaal open en in verwondering en verbinding, helemaal een met het leven, en toen kwam er pijn en onvervulde behoeftes en daarmee het gevoel van afgescheidenheid. De geboorte van een schijnbaar afgescheiden IKje. En dan gaan we dat later verdedigen, dit mag niet gekwetst, dit mag niet dood. Dit is wie ik ben, dit was het beginpunt van mijn identiteit; lijden. Ik lijd (en ben de weg kwijt ☺)…en het leven is buiten mij. Hele religies worden erop gebouwd. En maar houvast zoeken en zogenaamd “duidelijke” leiding, een autoriteit buiten onszelf eisen: structuren, leiders, kennis, om de weg terug te vinden. En dan “iemand” gaan worden die helpt om de ander (-welke ander??:) ) uit het lijden te verlossen…een zweethutleider bijvoorbeeld?:) What a joke! …En er is ook compassie, vanuit helderheid kijkend en voelend zijn bij die pijn die zich wel echt laat voelen, die wel echt gevoeld wordt…
Maar de basisaanname van waaruit de hele zoektocht begint is natuurlijk een waanzinnige vergissing. Dit kun je in de “mind” zien, en dan kun je slim doen,…maar het moet ook echt in het vlees doordringen, helemaal volledig, als we waarachtig willen zijn.
De rode kater Tom van de Hof komt langs, strijkt langs onze benen en loopt weer weg. Later komt hij terug met een al wat slappe maar nog levende muis in zijn bek, hij laat zien hoe hij haar teder de nek doorbijt, met z’n zachte sterke poot haar nog warme lijfje fixeert tegen de bosgrond aandrukt en haar genoeglijk opsmikkelt.- It is a good day to die! zeggen we bij de stenenceremonie. “It is a good day to die”, zeggen de krijgers bij de indianen als ze op jacht gaan of in de strijd trekken. Een gebed van overgave.
Hoezo “lekker de hut ingaan”? Een zweethut is echt elke keer weer doodeng. Want je weet nooit wat je afgepakt gaat worden, wat er aan het licht komt om te sterven in de genadeloos liefdevolle omarming van de Tijger,… wat er dood zal gaan, smelten in de warme, donkere omhulling van Baarmoeder Aarde.
-En tegelijkertijd went het ook: ik raak steeds meer vertrouwd met die humbleness van het niet-weten, met open blijven staan voor de waarheid en leiding die zich hier en nu van binnen en buiten aandient…Leiding geven vanuit beschikbaarheid en het directe kennen van wat IS. Nu. Doen zonder (van tevoren) te weten. Want dit moment is de plek van ware kracht. – Al lijkt het soms gestuntel aan de buitenkant. Al is het nog zo ongemakkelijk voor het ego….Hier gebeurd de magic! Leiding vanuit overgave… Overgave vanuit leiding… Hier ben ik echt. This is where the magic happens☺ And I love it!
Het is allemaal heel gewoon en het is pure magie dit bestaan. Het doet zichzelf. En wie is de sjamaan? Het vuur? De kat? De rat op mijn dak? De Sisters? De Spirits in de drum en het lied? De overvliegende ganzen, de Aarde? De sterren, het meer? De waterjuffers? De pad?
Zo dankbaar…
Aho!
Na een superfijne dag met Sonja’s Yoga, vol bewustzijn, klank en aanwezigheid, vol zachte introspectie, voelen ,delen, en buiten werken: loslaten in de natuur met een reuzebeuk in mijn rug en een lading koel mos op mijn hoofd…is mijn hart zacht en warm,… en steken we na het avondeten het heilige vuur aan in de tipi. We gaan er windrichtingen bezingen, intenties delen rond het vuur, tabaczakjes maken voor onze prayers in de zweethut…die dan de nacht mee in gaan en alvast in onze dromen kunnen werken…Het pad word gemaakt….we bereiden ons voor op de reis….
In de cirkel deel ik over mijn vorige nacht: Werd ik om 4 uur sóchtends wakker van het hardnekkige harde geknaag van beesten aan mijn caravan naast de zweethutplek. -Ik had gewild dat het eekhoorntjes zijn, maar waarschijnlijk zijn het gewoon ordinaire ratten, de enige beesten waar deze sjamaan bang voor is (geweest). Ik voel kramp, brandend in mijn samengetrokken hartje. En het idee wat erbij opkomt:” Er moet wel iemand de leiding nemen hoor Gaby!” Wat een trip. Steeds weer die iemand, die het denkt te moeten weten. Ben er moe van…Ik draai de overtuiging om, en voel dat het meer waar is om te zeggen: Niemand moet de leiding nemen!: niet-iemand, maar mijn ware natuur! Dit voelt waar, maar het is nog niet helemaal van mij, niet ingedaald in mijn lijf. Mijn “spirituele ego” heeft het al in kannen in kruiken, die weet het nu wel…Oh, it’s tricky, Sister!!!
Als we dan de tipi uitstappen zegt mijn dierbare vuurvrouw Ariane: kijk, hoe mooi het vuur! En ik zie in de gloeiende kooltjes het Oog van de Tijger.…
Wij gaan in de donkerte van het bosrand op het bankje zitten bij het magische meer achter de hut. Weg warm en ruim hart: Ik zit te puffen van de spanning in mijn hart, weer die brandende knoop…. En nog steeds drukte in mijn hoofd, die het maar wil begrijpen, iets paniekerigs…dat zo graag controle wil. Weer dat Moeten weten van tevoren van hoe het precies gaat lopen, hoe ik daarin moet sturen.…welke informatie waar past in de puzzle: want wat had ik ook al weer voorvoeld en voorzien voor de hut, en van wat er nu leeft en….pffff!...-Wat zou er echt gebeuren als ik de controle volledig kwijt zou zijn?.... Hoe zou het dan zijn? Hoe zou ik dan zijn? -Dan loop ik in mijn blootje als een wilde elf met de hertjes door de bossen. -En hoe is dat? -Ecstatisch!!! Haha! Volkomen vrij…Ik voel het leven in mij kruipen, warm en tintelend, voel ik hoe alles leeft
nu in dit bos, dit magische zandmeer, deze stille nacht… en er komt ruimte in mijn hoofd voor verwondering…alles is precies wat het is, helder duidelijk omlijnd en tegelijk niet echt, niet alleen maar vaste materie, maar ook tegelijkertijd niks, leeg en in potentie zo vol van alles…vibratie…licht. Alles heeft intentie en alles wordt geleid, het is een samenspel. Er is leiding. Niemand, geen afgescheiden entiteit, die iets bepaald. Wel verlangens, impulsen, willen, bewegen…en stil zijn… Mmmm…
En floep, komt die kriebel van de doodsbenauwdheid weer in mijn hart teruggekropen…Balen zeg…. Laagje voor laagje komt aan het licht. Ben benieuwd:Wat zegt de kramp nu? “Ik heb er recht op om te lijden.” Echt waar. Ik sta erop, waag het niet om dat van me af te pakken!-Zo, dat is verrassend! Ariane en ik moeten er heel hard om lachen, rollen bijna van ons bankje het mos in. Het recht om te lijden. Waanzinnig!!!!Ik zie een kruis van licht boven het meer. “Jeder muss sein eigenes Kreuz tragen.”zegt Ariane. Wahahaha, we komen niet meer bij!! Wat een collectieve verankering van het lijden! Ik ben iemand, want ik lijd. -…En dan wordt zichtbaar dat dit is hoe IK begint…Ik was een baby, we beginnen allemaal open en in verwondering en verbinding, helemaal een met het leven, en toen kwam er pijn en onvervulde behoeftes en daarmee het gevoel van afgescheidenheid. De geboorte van een schijnbaar afgescheiden IKje. En dan gaan we dat later verdedigen, dit mag niet gekwetst, dit mag niet dood. Dit is wie ik ben, dit was het beginpunt van mijn identiteit; lijden. Ik lijd (en ben de weg kwijt ☺)…en het leven is buiten mij. Hele religies worden erop gebouwd. En maar houvast zoeken en zogenaamd “duidelijke” leiding, een autoriteit buiten onszelf eisen: structuren, leiders, kennis, om de weg terug te vinden. En dan “iemand” gaan worden die helpt om de ander (-welke ander??:) ) uit het lijden te verlossen…een zweethutleider bijvoorbeeld?:) What a joke! …En er is ook compassie, vanuit helderheid kijkend en voelend zijn bij die pijn die zich wel echt laat voelen, die wel echt gevoeld wordt…
Maar de basisaanname van waaruit de hele zoektocht begint is natuurlijk een waanzinnige vergissing. Dit kun je in de “mind” zien, en dan kun je slim doen,…maar het moet ook echt in het vlees doordringen, helemaal volledig, als we waarachtig willen zijn.
De rode kater Tom van de Hof komt langs, strijkt langs onze benen en loopt weer weg. Later komt hij terug met een al wat slappe maar nog levende muis in zijn bek, hij laat zien hoe hij haar teder de nek doorbijt, met z’n zachte sterke poot haar nog warme lijfje fixeert tegen de bosgrond aandrukt en haar genoeglijk opsmikkelt.- It is a good day to die! zeggen we bij de stenenceremonie. “It is a good day to die”, zeggen de krijgers bij de indianen als ze op jacht gaan of in de strijd trekken. Een gebed van overgave.
Hoezo “lekker de hut ingaan”? Een zweethut is echt elke keer weer doodeng. Want je weet nooit wat je afgepakt gaat worden, wat er aan het licht komt om te sterven in de genadeloos liefdevolle omarming van de Tijger,… wat er dood zal gaan, smelten in de warme, donkere omhulling van Baarmoeder Aarde.
-En tegelijkertijd went het ook: ik raak steeds meer vertrouwd met die humbleness van het niet-weten, met open blijven staan voor de waarheid en leiding die zich hier en nu van binnen en buiten aandient…Leiding geven vanuit beschikbaarheid en het directe kennen van wat IS. Nu. Doen zonder (van tevoren) te weten. Want dit moment is de plek van ware kracht. – Al lijkt het soms gestuntel aan de buitenkant. Al is het nog zo ongemakkelijk voor het ego….Hier gebeurd de magic! Leiding vanuit overgave… Overgave vanuit leiding… Hier ben ik echt. This is where the magic happens☺ And I love it!
Het is allemaal heel gewoon en het is pure magie dit bestaan. Het doet zichzelf. En wie is de sjamaan? Het vuur? De kat? De rat op mijn dak? De Sisters? De Spirits in de drum en het lied? De overvliegende ganzen, de Aarde? De sterren, het meer? De waterjuffers? De pad?
Zo dankbaar…
Aho!